Η ιστορία της κομμωτικής τέχνης ... 

Η ιστορία της κομμωτικής τέχνης ξεκινάει από την προϊστορική εποχή. Υπάρχουν πολλά ευρήματα που βρεθήκαν σε σπήλαια και μας το επιβεβαιώνουν: ξυράφια από πέτρα, χτένια από κόκαλα ζώων και ζωγραφικές παραστάσεις. Οι άνθρωποι τότε φρόντιζαν και διακοσμούσαν τόσο τα μαλλιά και το πρόσωπο όσο και το υπόλοιπο σώμα.
Παρακάτω θα παρακολουθήσουμε την πορεία της κομμωτικής τέχνης, μέσα από το πέρασμα των αιώνων.
Οργανωμένες κοινωνίες όπως:οι Ασσύριοι, οι Σουμέριοι και μεταγενέστερα οι Πέρσες, είχαν μακριά μαλλιά και γενειάδες με ομοιόμορφους βοστρύχους (μπούκλες). Ακόμα, έχουμε την πρόσθετη διακόσμηση των κομμώσεων, με διάφορα αξεσουάρ για τους πολεμιστές και κοσμήματα για τις γυναίκες.

 Στην αρχαία Αίγυπτο έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στον καλλωπισμό σε ότι αφορούσε την επίγεια ζωή και ακόμα περισσότερο όσο αφορούσε την μεταθανάτια.
Έτσι, βλέπουμε στις γυναίκες βραχιόλια, μεγάλα περιδέραια με πολλές σειρές, ζώνες, περίτεχνα χτενίσματα με περούκες μακριές και διαδήματα με πολύτιμους λίθους, όπως της Κλεοπάτρας της Νεφερτίτης κ.α.
Οι γυναίκες έκοβαν τα μαλλιά τους σε ίσια γραμμή, στο ύψος περίπου του ώμου ή τα έπλεκαν σε μικρές κοτσίδες.
Επίσης τοποθετούσαν συχνά στο κεφάλι τους, περούκες με ίσιο κούρεμα καρέ. Οι άντρες είχαν το κεφάλι τους ξυρισμένο και φορούσαν ένα είδος ανυψωμένου σκούφου από δέρμα ή μαλλί. Τα παιδιά άφηναν μόνο μια τούφα μακριά στην κορυφή του κεφαλιού, που την έκοβαν κατά την εφηβεία.

Στην αρχαία Ελλάδα, όπου υπήρξε το λίκνο του πνεύματος και του πολιτισμού, καθώς επίσης και της ομορφιάς. Στους άντρες συναντάμε μακριά κόμη με βοστρύχους που έφταναν ως την μέση. Παρόμοια ήταν και αυτή των γυναικών που επιπλέον, έπλεκαν τα μαλλιά σε μορφή στεφανίου ή γύρω από τη μέση τους.

Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους τα μαλλιά των αντρών είναι κοντά, υπήρχαν βέβαια και οι εξαιρέσεις που αφήνανε μακριά τα μαλλιά και τις γενειάδες τους, όπως ήταν οι φιλόσοφοι και οι αριστοκράτες.
Τα μαλλιά των γυναικών είναι χτενισμένα μακριά και άλλοτε μαζεμένα, δεμένα με ιμάντες σε μορφή κότσων και με μπουκλίτσες που έπεφταν στο μέτωπο. Οι Αθηναίοι της εποχής, είχαν δούλους ειδικά για να τους φροντίζουν τα μαλλιά και το υπόλοιπο σώμα, να τους ντύνουν και να τους διακοσμούν. Οι πιο πλούσιοι διακοσμούσαν τα μαλλιά τους με διάφορα κοσμήματα, όπως διαδήματα, στεφάνια κλπ.
Τα κουρεία στην αρχαία Ελλάδα έκαναν την εμφάνιση τους στην αρχή ως υπαίθρια, με πρώτα κύρια εργαλεία, το ψαλίδι (κουρίδα) και το ξυράφι (ξυρόν). Αργότερα στεγάσθηκαν σε μέρη, όπως οι αγορές που ήταν προσφιλή κέντρα συγκεντρώσεις, συζητήσεων και ανακοινώσεων. Ταυτόχρονα παρείχαν και άλλες παραϊατρικές υπηρεσίες, όπως περιποίησης δοντιών, νυχιών, μικροχειρουργικής και παθολογίας.
Στην αρχαία Ρώμη οι γυναίκες ανάλογα με την ώρα της ημέρας, φορούσαν περούκες και ποστίζ σε διάφορες μορφές και χρώματα.
Οι άντρες είχαν συνήθως κοντά μαλλιά, με μυτάκια κοντά στο πρόσωπο.

Στο Βυζάντιο οι γυναίκες είχαν τα μαλλιά τους κοντά και κουρεμένα σε στρογγυλό σχήμα που πλαισίωναν το πρόσωπο. Αντίστοιχα τα μακριά μαλλιά τα έπλεκαν σε κοτσίδες γύρω από το κεφάλι σαν στεφάνι.
Άλλοι λαοί, όπως οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες, ξύριζαν το κεφάλι τους, εκτός το πίσω μέρος του κεφαλιού οπού άφηναν μια κοτσίδα. Οι Γκέισες φορούσαν περίτεχνες διακοσμημένες περούκες.
Οι Ινδιάνοι είχαν μακριά μαλλιά ως ένδειξη δύναμης και θάρρους με διακόσμηση από φτερά.
Οι εβραίοι άφηναν μακριά μαλλιά πλεγμένα σε βοστρύχους, ξύριζαν όμως το κεφάλι τους, όταν είχαν πένθος.
Οι Ινδοί άφηναν μακριά μαλλιά και γενειάδα την οποία μερικές φορές έβαφαν.
Στην Αφρική οι περισσότερες φυλές ξύριζαν τα κεφάλια τους δημιουργώντας έτσι, περίτεχνα σχέδια.

Στην Ιταλία την εποχή των Ετρούσκων οι κομμώσεις ήταν παρόμοιες με αυτές των Ελλήνων της κλασικής περιόδου.
Στις αρχές του Μεσαίωνα τα μαλλιά ήταν κοντά κουρεμένα, βαμμένα ξανθά ή κόκκινα. Οι γυναίκες τα μακριά μαλλιά τα κάλυπταν με πέπλο και ψηλό καπέλο, το οποίο είχε σχήμα κώνου.
Στο τέλος του Μεσαίωνα μόνο στην υψηλή κοινωνική τάξη είχαν οι γυναίκες τα μαλλιά του μακριά με μπούκλες, πλεγμένα με μαργαριτάρια και αλλά κοσμήματα, οι δε ευγενείς κύριοι άφηναν μούσι.
Στην Αναγέννηση οι γυναίκες τοποθετούσαν τόκα βελούδινη και διάφορα εντυπωσιακά στολίδια στα μακριά μαλλιά τους, δημιουργώντας ιδιαίτερα χτενίσματα, ενώ τα μαλλιά των αντρών ήταν κουρεμένα κοντά.

Τον 17ο αιώνα τα μαλλιά των γυναικών ήταν μακριά, με μικρές αφέλειες στο μέτωπο.
Τον 18ο αιώνα το χτένισμα των γυναικών άλλαξε, κρεπάριζαν τα μαλλιά τους πολύ, προσθέτοντας όγκο στο επάνω σημείο του κεφαλιού, χτενίζοντας τα, προς τα πίσω.
Τον 19ο αιώνα όπου είναι και η εποχή του ρομαντισμού. Τα μαλλιά ήταν πάντα όμορφα χτενισμένα με προσεγμένες μπούκλες ή περίτεχνους κότσους.

Τον 20ο αιώνα, κατά το 1920 μέχρι το 1930 τα γυναικεία μαλλιά είναι κοντά, κυματιστά ή ίσια με φράντζα. Το χρώμα της μόδας στα μαλλιά είναι το μαύρο.
Το 1945 μέχρι το 1955 τα μαλλιά είναι μακριά και σγουρά με όγκο ή μπούκλες στο μέτωπο, επίπεδα από την κορυφή και κάτω, σγουρά στον αυχένα.
Το 1955 μέχρι 1960 τα μαλλιά είναι χτενισμένα σε σινιόν, ενώ μετά το 1960 έως το 1975 ξαναεμφανίζονται οι περούκες.
Από το 1975 έως και σήμερα η ιστορία της κομμωτικής τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς. Οι κομμώσεις ποικίλουν και προσαρμόζονται στην προσωπικότητα του κάθε ατόμου. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα χρώματα και κουρέματα ακολουθούν τις επιταγές της μόδας, ανακυκλώνοντας συχνά διάφορα "ιδιαίτερα" θέματα.